ÖLÜM MÜ VAR O DA NE?
Her şeyi düzeltebilirmişiz gibi geliyor değil mi? Bütün küslükleri bir gün bitirebilir, bütün gönülleri şak diye alabilir, bütün ertelenmiş dostlukları bir gün ”Hadi” deyip gerçekleştirebiliriz sanıyoruz değil mi? Nasılsa daha zaman var. Nasılsa daha bir ömür yaşayacağız. Nasılsa dünya küçük…
Nasılsa bir yerde karşılaşırız. Oluru varsa tesadüfler yaratır zaten öyle değil mi? Nedir ki acelemiz? Derken…
Ölüm giriverir araya. Bütün planları bozar. Barışmadan, dost olmadan gidiverir o… Baka kalırsın.
Elinde bir sürü kelime. Bir dakika dersin.
Benim daha sahnem bile gelmedi, nereye?… Kalp kırdıysan bir özür bile dilemediğine yanarsın, kalbin kırıksa bir sitem edemediğine… Öyle kalırsın.
”Neden daha önce gidemedim ona da şu gönlümü al da dost olalım artık demedim” dersin. Birden fark edersin ki, meğer o kadar zamanımız yokmuş.
Meğer bir ömür daha yaşayamayacakmışız. Meğer yolun sonuna gelmişiz…
Ertelemek.. Ah ne feci bir şey. Bu gün değil yarın.. Yarın değil öbür gün…
Bu ay değil öbür ay… Sonraki bayram… Belki seneye… Doğru değilmiş.
Yapmamak gerekirmiş… Bu gün bir kez daha öğrendim ki, biriyle dost olmak istiyorsan hemen olman gerekiyormuş… Acele etmek gerekiyormuş. Hiç vakit kaybetmemek gerekiyormuş…
Kalbini kıran özür dilemiyorsa dilemesin. Sen istiyorsan dostluğun devam etmesini, o zaman git ona… Konuş onunla… Zaman hızla akıp gidiyor. Bir
geri sayım var. Kalan zamanı bizim görmediğimiz bir geri sayım… Tık tık akıyor zaman…
Çok fazla işimize kaptırıyoruz kendimizi. Çok fazla kendimize kaptırıyoruz kendimizi. Çok fazla elimizdeki mutluluklara kaptırıyoruz kendimizi. Çok fazla endişemiz, korkumuz var. Çok fazla gururumuzun esiriyiz. Çok fazla gurur etrafında dönüyoruz. Çok fazla ”Asla” larımız, çok fazla ”Hiç” lerimiz ve çok fazla ”Katiyen” lerimiz var. Çok fazla tükürdüğümüzü yalayalım mı, yalamayalım mı hesabı yapıyoruz…
Çok fazla vazgeçiyoruz. Çok fazla düşünce okumaya çalışıyoruz. Çok fazla okuyamadığımız düşüncelerin yerine kuruntu kuruyoruz. Çok fazla sinirleniyor, çok fazla kin bağlıyoruz…
Çok çok çok fazla. Her şeyden çok fazlamız var. Safrayı o kadar basmışız ki gemi hiç hareket etmiyor artık. Gidemiyor. Duruyor öyle orta yerde. Yalan hepsi yalan bunların.
Ölüm var işte..
O yüzden… Acele etmeli… Ölüm mü o da ne gibi yaşasak da ölüm gerçekten var..
Yakında veya uzakta… Ama var işte..
